woensdag 19 december 2012

All is Grace

Diepe dankbaarheid Hier.

Alles
Niets
Iemand
Niemand

Life Is the Guru

Life Is All
 

All Is Grace

Namaste!

dinsdag 18 december 2012

Alle wegen leiden naar Rome

Veel mensen beginnen hun zoektocht vanuit een, in meer of mindere mate, vermeende staat van lijden.
In ieder geval begin je een zoektocht omdat je het idee hebt iets te missen en hoop je iets te vinden.

Bij sommige mensen, ook als ze zich niet met dit onderwerp bezighouden, is de realisatie er ineens en bij anderen lijkt er een lange weg aan vooraf te gaan.

Eckhart Tolle beschrijft in zijn boek "De kracht van het NU", hoe hij leefde in een toestand van bijna onophoudelijke angst, afgewisseld met perioden van suïcidale depressiviteit.
Op een ochtend, vlak na zijn 29e verjaardag, werd hij wakker met een gevoel van onuitsprekelijke angst. Hij voelde een diepe zinloosheid en afkeer van de wereld. Het ergste vond hij echter zijn eigen bestaan.
Hij had de gedachte dat hij niet meer met zichzelf kon leven. En deze zin resulteerde in een totale transformatie.
Hij dacht: " Ik èn mezelf?" Zijn er dan twee?
En dat was blijkbaar het startschot voor zelfrealisatie.

Hoe vaak had ik die gedachte destijds (enkel een gedachte Nu) wel niet. En bij mij gebeurde er niks! Nou ja, in ieder geval geen alles overheersende en veranderende transformatie. Zeer komisch.

Ook Osho vertelt in "Osho, Zijn verhaal", dat hij voorafgaande aan zijn verlichting toch echt dacht gek te worden. Terwijl hij ergens ook wist wat er aan het gebeuren was. De mensen om hem heen maakten zich meer zorgen om hem dan hijzelf.
Osho beschrijft op een moment in "Osho Autobiografie", en ik citeer: "Het was een leegte, en leegte maakt je gek. Maar leegte is de enige poort tot het goddelijke. Dat betekent dat alleen zij die bereid zijn om gek te worden, ooit aankomen; en niemand anders".

Verderop zegt hij: "De hele zaak is belachelijk omdat wij verlicht geboren worden. En iets nastreven dat al werkelijkheid is, is het allerdwaaste.
Als je het al hebt kun je het niet bereiken".

Verder zijn er natuurlijk tal van andere verhalen van inmiddels bekende satsanggevers die leden aan depressie en/of andere problemen met zichzelf en het leven hadden.

Bovengenoemde verhalen zijn natuurlijk maar voorbeelden. Denk niet dat er een juiste manier of weg is om je te realiseren dat je het gezochte Zelf bent. Alle eventuele ervaringen, voorafgaand aan realisatie, zijn voor een ieder anders. Hoe prachtig en "mystiek" dan ook, het blijft slechts een ervaring.
"Dit" "Zijn" is niet afhankelijk van welke ervaring dan ook.

Zolang je denkt dat er buiten Jou iets of iemand te vinden is om tot deze realisatie te komen zal zoeken zich voordoen. Zoeken is dan nodig om te realiseren dat er buiten jouw Zijn (Zelf Zijn) niks wezenlijks te vinden is.
Dat er niemand is die verlicht kan worden.

Zolang zoeken zich voordoet zijn er talloze wegen die zich voordoen. Je kunt bijvoorbeeld in (spirituele) therapie gaan, mediteren, satsang bezoeken en natuurlijk allerhande boeken lezen over dit onderwerp.

Er zijn meerdere wegen denkbaar, de een is niet beter dan de ander, maar wel verschillend.

In dat verband verwijst Justus Kramer Schippers  in zijn boek "Leven vanuit neutraliteit" naar drie wegen in de yoga.
Ik geef ze hieronder letterlijk weer omdat ik weet dat er lezers zijn die het leuk vinden om dit te weten.

Het pad van de Karma Yoga is het pad waarbij de zoeker naar waarheid en verlichting zich zodanig aan de hem toevertrouwde taken wijdt, zo in zijn werk opgaat, dat alle aandacht volledig wordt geschonken aan de onderhanden taak. Die mens leeft in de volledige toewijding aan zijn taak, volstrekt in het hier en nu, waardoor angst en denken geen kans krijgen. Daarmee krijgt het geïdentificeerd ego geen kans zich te manifesteren, om tenslotte op te lossen. Hiernaar wordt verwezen als de zen-meester zegt: "Wilt U verlichting? Ga dan afwassen". Dit doe je met heel je hart, ziel en aandacht. Je laat je niet afleiden door tijdens het afwassen over andere dingen na te denken. Feitelijk een vorm van mediteren dus.

De tweede weg, Bhakti Yoga, voert ons in de richting van de totale aanbidding en overgave aan de Goeroe, of de leermeester die ons op het geestelijk pad begeleidt richting verlichting. De idee erachter is dat als de aanbidding zo volledig is, dat in wezen het ego, of althans de identificatie ermee en het gevoel over een vrije wil te beschikken volledig afvalt. Daarmee zijn wij dan op hetzelfde punt aanbeland, als bij de Karma Yoga.

Tenslotte is er de Jnana Yoga, ofwel het pad van wijsheid en inzicht. De zoektocht naar verlichting begint met het opbouwen van een stevig en goed ontwikkeld ego, dat (denkt) met volle teugen het eigen leven in handen te kunnen krijgen. Totdat ergens op het pad begint te gloren, dat niet aan alle pijn van het leven valt te ontkomen. En zoals we het ego al eerder aangeduid hebben als een warmtezoekende raket, kan het niet anders dan gaan zoeken naar verlichting. Het gaat zich vragen stellen over de aard van de werkelijkheid, waarom er überhaupt een werkelijkheid bestaat. Het gaat zoeken totdat het erachter komt dat wat hij is, niet is wat hij denkt te zijn. Hij komt erachter dat hij niet het ego kan zijn, omdat hij niet tegelijk waarnemer van het object (het ego) en het object zelf kan zijn. Zo begrijpt hij dat hij ook niet zijn lichaam kan zijn, op basis van dezelfde redenering. Wie is hij dan wel? Uiteindelijk komt hij tot het inzicht dat "hij" alleen maar bewustzijn is, waarin zich een onpersoonlijk proces afspeelt, een droom, waarin ego's figureren, waarbij geen onderscheid meer te maken is tussen zijn ego en dat van anderen. Hij ziet dus in dat het ego, wat hij ooit dacht te zijn op zoek ging naar wat hij altijd al was en is: Bewustzijn. Ook langs deze weg wordt hetzelfde doel bereikt: ontmaskering van het ego en de daarmee gepaard gaande disidentificatie.

Alle wegen komen uit op hetzelfde doel.

Je bent al in Rome om het zo maar te zeggen. Je bent altijd al Hier.
En te midden van "Dit" "Hier", kan het "je" zomaar dagen dat in het centrum van "Dit" "Hier" er niemand te vinden is.
In het midden van dit Zijn, zij het nou boos Zijn, angstig Zijn, pijn Zijn of vrolijk Zijn, is er niemand te vinden.
En zonder iemand is er niemand die lijdt.

Niemand die zoekt en niemand die vindt.

Er is geen juiste manier van doen en laten. Geen juiste manier van voelen. Geen juiste manier van praten. Geen juiste manier van Zien en Zijn.

Vrij van iets of iemand anders Zijn.

Er is enkel Dit Zien. Dit Zijn.
En geen enkel concept, idee en ervaring (hoe "werelds" of "mystiek" dan ook) is Hier van toepassing.
Dit Zijn is altijd al het geval.
Een
Zijn

maandag 17 december 2012

Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden

Ruim zeven jaar geleden fietste ik op een zondag van de bibliotheek naar huis. Welke gedachten zich tijdens het fietsen zoal voordeden weet ik niet meer. Maar ik ga er vanuit dat het gedachten waren over de aard van "de werkelijkheid".
Ik ga daar vanuit omdat ik dat feitelijk het enige echt interessante onderwerp vond én omdat ik me de volgende gedachte nog erg goed kan herinneren.

In ieder geval denk ik dat nu, zittend aan tafel, terwijl ik dit typ. Slechts een gedachte die zich nu voordoet over een vermeende gedachte, die zich ook enkel en alleen maar nu voordoet.

Het verleden enkel een gedachte. De toekomst enkel een gedachte. En in het Hier en Nu? Hier-Nu gebeurt er niet werkelijk iets. In ieder geval niet-iets "werkelijks".

"Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden", was de gedachte die al fietsend door mij heen ging. Ik ben bijbels opgevoed, dus ik weet dat deze uitspraak afwijkt van de in de bijbel voorkomende zin: "Niet mijn wil maar Uw wil geschiede". Deze bijbelse uitspraak gaat over overgave van je "persoonlijke wil" aan God.

Nee, ik dacht: 
"Niet "mijn wil" maar "U" wil geschieden". Deze gedachte werd gevolgd door de volgende gedachtensprongen.
"Nee, "wil geschieden" klopt niet. "Wil geschieden" impliceert een toekomst, iets wat ooit nog zal gaan gebeuren. En dat klopt niet. Dat moet zijn: "U geschiedt. U gebeurt. U bent. Niet ik, als denkbeeldige belichaamde gedachte, maar U.
U als Bron, God, Liefde, Alles en Niets Zijn. Altijd. Hier en Nu. En Ik Ben Dat!"

Het was een soort aha-erlebnis. Een inzicht, zo je wil. Dat "moment" was helder dat "ik" niet mijn leven leefde maar het leven mij!
Ik als denkbeeldig belichaamd persoon had nooit iets gedaan en zal ook nooit iets doen.
Schaamte, schuld, oordeel en lijden slechts een denkbeeld van een denkbeeldige doener, die de dingen anders had kunnen en moeten doen.

Waarom juist deze zin door "mij" heen leek te gaan en waarom de daarop volgende gedachtenkronkels zich voordeden weet ik niet.
Hoezo "vrije wil" als je al niet weet wat "je volgende" gedachte zal zijn?

Wat ik wel denk te weten is dat vanaf "dat moment" lijden voor mij "persoonlijk" ophield te bestaan. Oh zeker, er waren daarna nog momenten dat lijden zich, voor niemand, leek voor te doen.  Maar dat is nooit meer een probleem geweest. Dat werd en wordt gezien in Zijn. Er was en is niks te doen of te laten. Laten Zijn.
Simpel Zien. En dat is moeiteloos.

Jan Van Delden zegt altijd dat ook als "Het" eenmaal begrepen, gezien is, alle denkbeeldige Jantjes nog om aandacht vragen, nog gezien willen worden.
Dus zie ze gewoon allemaal voorbij komen. Jaloerse, lieve, foute, narrige, vrolijke, lijdende, begrijpende, leuke en minder leuke Jantjes.

Aan het eind van dat jaar ontmoette ik trouwens mijn man. En binnen een paar maand woonden wij samen en zijn we getrouwd. Niet dat dat er iets toe doet maar ik vind het leuk om dit te vermelden.

Dit schrijven heeft geen enkele zin en dient geen enkel doel. Ik heb geen enkel idee waarom ik überhaupt nog schrijf.

Inmiddels ook al weer lang geleden was ik eens bij een satsang bijeenkomst van Randolph. Ik ging met iemand mee die daar vaker kwam. Zelf was ik nog nooit bij hem geweest en ik was nieuwsgierig. Niks menselijks is mij vreemd.

Vrij snel na dat ik binnen was wist ik dat ik daar nooit meer heen zou gaan. Ik vond het een behoorlijk "guru-achtig" gebeuren. Aanbidders en "inner circle" mensen op de eerste rij die met veel aanbidding op hun gezicht naar en tegen hem opkeken.
Ondanks dat, zei hij wat mij betreft in het begin wel iets zinnigs. Hij zei: "Alles wat ik zeg is een leugen".

En deze zin gaat ook steeds door mij heen. Als ik met wie dan ook, waar dan ook over praat, als ik "anderen" of mezelf hoor en lees, en ook tijdens het schrijven van dit artikel vraag ik me af: "Waarom? Wat is er nog te zeggen? Het zijn allemaal leugens en ze doen "de waarheid" geweld aan".

Het enige wat nu in me opkomt is: "It's all entertainment".
"All the world's a stage and all the men and women merely players ", is natuurlijk een beroemde uitspraak van William Shakespeare.

Dus hoe zinnig, diepzinnig, dubbelzinnig, kunstzinnig en onzinnig deze gesproken woorden ook lijken te zijn. It's all for the show.

It's all just pretend.

The end!

vrijdag 14 december 2012

The unbearable lightness of Being

Niet goed hoeven zijn
Niet slecht hoeven zijn
Niet leuk hoeven zijn
Niet vervelend hoeven zijn
Niet gelukkig hoeven zijn
Niet ongelukkig hoeven zijn
Niet intelligent hoeven zijn
Niet onwetend hoeven zijn
Niet kritisch hoeven zijn
Niet naïef hoeven zijn
Niet aardig hoeven zijn
Niet gemeen hoeven zijn
Niet gevoelig hoeven zijn
Niet ongevoelig hoeven zijn
Niet makkelijk hoeven zijn
Niet moeilijk hoeven zijn
Niet vrolijk hoeven zijn
Niet somber hoeven zijn
Niet snel hoeven zijn
Niet langzaam hoeven zijn
Niet onbevreesd hoeven zijn
Niet bang hoeven zijn
Niet speciaal hoeven zijn
Niet gewoon hoeven zijn
Niet ingewikkeld hoeven zijn
Niet simpel hoeven zijn
Niet .......... hoeven zijn

Niet verlicht hoeven zijn
Niet onverlicht hoeven zijn

Niet anders hoeven zijn

Niet iemand hoeven zijn
Niet niemand hoeven zijn

Niet iets hoeven zijn
Niet niets hoeven zijn

Zonder bedoeling zijn
Zonder doel zijn

Ondraaglijk?
Voor wie?

Niet-iets
Zijn
Is
Lightness of Being

donderdag 13 december 2012

Waarnemen

Helder is hoe woorden tekort schieten, of veel te veel zeggen over "dat wat niet benoemd kan worden".

En toch kan het nuttig blijken om taal te gebruiken om woorden te vormen om bijvoorbeeld zo te proberen te beschrijven wat Verlichting of Zelfrealisatie nu eigenlijk is. En bovenal wat het nou juist niet is.

Alleen het woord Verlichting al, of Zelfrealisatie. Elke keer als ik ze gebruik wordt er opgemerkt dat ik er eigenlijk een hekel aan heb. En zo kan ik nog wel wat woorden bedenken waar ik eigenlijk niks mee heb.

Maar woorden zijn in zichzelf natuurlijk nooit irritant.
Slechts letters die een woord vormen en woorden die zinnen vormen.
De letters, woorden en zinnen betekenen zonder interpretatie niet-iets.

Iedereen heeft zo zijn of haar eigen manier van denken en woordgebruik. Het denken is beperkt. Het kan het Geheel niet Zien of overzien.
Bewust, maar nog meer onbewust, selecteren en interpreteren we dat wat zich via de zintuigen elk moment lijkt voor te doen.

Afhankelijk van jouw programmering ruik, zie, hoor, proef en voel je wat je denkt te ruiken, te zien, te horen, te proeven en te voelen.
Dat de zintuigen je wel eens helemaal voor de gek kunnen houden komt misschien niet eens bij je op.
Via de zintuigen lijk je bijvoorbeeld een wereld buiten jezelf waar te nemen.
Dit heb je ook zo geleerd.

Conditionering, mentale- en gedrags-beïnvloeding door systematische inprogrammering met bepaalde informatie, veroorzaakt ook je manier van denken en als gevolg daarvan je manier van praten en woordgebruik.
Bij deconditionering vervang je het ene programma door de andere.

Alles wat we in ons leven leren is deze programmering.

Alle gedachten die zich voor lijken te doen zijn het gevolg van conditionering door je ouders/opvoeders, vriendenkring, school, werk, clubs, verenigingen, kerk, "spirituele" leraren en boeken.

Het spreekt dan voor zich dat je de wereld enkel ziet door je eigen "gekleurde" en zeer nauwe bril. Je ziet dus maar een deel. En wat je ziet, of meent te zien, wordt direct, veelal onbewust, verwerkt door je hersenen.

Middels gedachten wordt alles wat je meent waar te nemen gefilterd, gewogen, gekeurd, geïnterpreteerd en verwerkt.
En dan nog wel op die manier dat jij er mee uit de voeten kunt. Iets wat niet in jouw wereldbeeld past wordt meestal niet opgemerkt, of gelijk ter zijde geschoven.
Het enige wat het denkbeeldige "ik" wil is zichzelf in stand houden.

Stel dat er inderdaad een wereld buiten jou bestaat. Een wereld met andere mensen en allerhande objecten.
Wie of wat denk je dan dat je ziet als je bijvoorbeeld de buurman ziet?
Zie je de buurman? Wat zie je dan eigenlijk?
Of zie en ervaar je jouw volledig geconditioneerde denkbeeld over de buurman?

En zie je werkelijk een ander?
Of zie je slechts jouw beeld, het geheel aan indrukken, ervaringen en interpretaties, dat zich via jouw zintuigen, met betrekking tot "de ander", aan jouw voor lijkt te doen?

Kun je met alle zekerheid zeggen dat je überhaupt iemand of iets anders dan een volledig geconditioneerd en uit denkbeelden bestaand zelf ervaart?

Om waar te nemen is er een waarnemer nodig.
Wie neemt er behalve het denkbeeldige zelf dan eigenlijk waar?
That's the question.

Waarnemen is selecteren, dus selectief.

Zien
Is
Zijn
Is
Niet-Iets 

En daar komt het denkbeeldige "ik" niet meer in voor.

woensdag 12 december 2012

No Guru No Method No Teacher

Inzichten lijken zich zomaar voor te kunnen doen tijdens bijvoorbeeld het bijwonen van satsang, mediteren, of het lezen van een of ander boek over "de aard van de werkelijkheid".

Hoeveel het denken ook denkt te weten, het kan je hooguit tot aan de rand brengen.

En dan, bungelend aan de rand, terwijl het denken zich wellicht nog krampachtig vast probeert te houden aan iets, kan het zomaar zijn dat loslaten zich voordoet.

Niet eens vallen in het "niet-iets". Ook vallen doet zich voor in tijd en ruimte.
Enkel niet-iets.

Sunyata, vaak omschreven als: niet aanwezig zijn, leeg van zelf, of niet-ietsheid biedt geen enkel houvast, geen enkele richting en geen enkel benul welke keuzes en mogelijkheden je eventueel te wachten staan.

Dat moment, wat geen moment is, omdat het buiten tijd en ruimte staat, is niet aan jou.
Jij kunt niks doen om "er" te komen. Je kunt ook niks doen om "het" tegen te houden.

Dat "moment" wordt ook wel "Grace" genoemd.
Grace laat zich wat moeilijk vertalen. Genade, wat in het Nederlands het meest wordt gebruikt, is niet helemaal passend maar komt redelijk in de buurt.

In de opening van het niet-weten, tijdens vol-ledige beschikbaarheid zou je "Dit" zomaar "ten deel kunnen vallen". Realisatie van hier-nu Zijn.
Precies zoals het is.
All is Grace.

Realiseren van Zijn vindt dan ook nooit dankzij maar ondanks het middel plaats.

Er is geen komen en geen gaan.
Niemand die naar satsang gaat, mediteert of leest.
Niemand die springt of niet springt.

Noem het Jouw Zijn of Zelf Zijn.
Er is enkel Zijn.

Zijn is niet afhankelijk van iets of iemand Zijn.

No Guru No Method No Teacher

dinsdag 11 december 2012

Een leuke droom

Ik had vandaag zo'n leuke droom. Ik droomde dat ik in Assen op bezoek was bij een vriendin. Ik droomde dat ik met haar over van alles en nog wat sprak.

Wat de droom zo bijzonder prettig maakte was dat wij zozeer op dezelfde "golflengte" zaten dat "wij" "ophielden" te bestaan.

Zij en ik waren er helemaal niet. Er waren geen twee, er was slechts Eén.
Eén ervaren, één Zijn. Altijd al Eén.
Kennendheid.

Instant Wakker.

Wakker worden bestaat niet. Óf je slaapt óf je bent wakker. Dromen, prettig of niet, doen zich alleen voor tijdens het slapen.

maandag 10 december 2012

En dan zijn bomen gewoon weer bomen

Als je eenmaal op het pad belandt van zelfonderzoek dan kan er "op enig moment" inzicht ontstaan in wie of wat je wezenlijk bent.
Bij een ieder verloopt dat op een geheel eigen wijze. Mentale kennis is iets anders dan een inzicht. Het is dan Helder, het is In Zicht. Dit heeft niks met het denken te maken. Er kunnen zich op deze weg meerdere inzichten voordoen.

Bijvoorbeeld het inzicht dat jouw weg in werkelijkheid geen weg is omdat alles wat er gebeurt altijd nu gebeurt. Het verleden is slechts een gedachte aan een vermeend verleden en de toekomst slechts een gedachte aan een vermeende toekomst.

Deze inzichten kunnen leiden tot een alles omvattend totaal inzicht. Dit kun je zelfrealisatie noemen.

Het denken, wat uit aangeleerde concepten bestaat, kan dit niet bevatten. Het is slechts een tijdelijke ijle verschijning in Zijn. Hoeveel gedachten je "denken" (het denken bestaat feitelijk niet) ook aan elkaar koppelt, je kan jezelf er niet in ontdekken. Ook gedachten zelf zijn nergens te vinden. Er lijkt iets te zijn maar als je kijkt dan zie je niets. Beter gezegd niet-iets.

Kleine kinderen kijken vaak met veel verwondering om zich heen. Mijn oppaskindje is hier een prachtig voorbeeld van. Het is geweldig om zijn enthousiasme en regelrechte bliss te zien als hij bezig is de wereld te ontdekken.

Alles wat nieuw is wil hij zien, aanraken en onderzoeken. Bij hem zie je heel duidelijk dat alleen al het feit dat hij "is" voldoende is om vreugde te zijn. Het eerste wat hij doet als hij hier naar binnen stapt is met grote ogen en een gezichtje waar de blijdschap van afstraalt naar de piano lopen. En dan zegt hij: "Die? Die? Open?" Hij is nog geen twee dus begint net een beetje te praten.

Er wordt wel eens gezegd dat vanaf het moment dat een kind leert dat een boom een boom genoemd wordt het nooit meer echt een boom zal zien maar vooral het concept boom zal waarnemen.

Wij maken tijdens het communiceren alleen maar gebruik van concepten. Alles heeft een naam en voor al het gekende is wel een woord. Dit is ook wel zo makkelijk anders wordt het erg moeilijk communiceren met elkaar.

Ook tijdens het zien van voor hem inmiddels bekende concepten is mijn oppaskindje nog steeds superenthousiast bij het zien van bijvoorbeeld onze piano. Het leven is simpel en eenvoudig. En taal, deze concepten, zijn voor hem geweldig omdat hij steeds beter leert aan te geven wat hij wil en niet wil.

Hoe meer helderheid en inzicht er ontstaat des te meer je door aangeleerde concepten heenkijkt. Een boom is dan ineens geen boom meer. Gedachten bestaan niet en jij al helemaal niet.

Taal is dualistisch. Nou ja, het woord taal natuurlijk niet. Het woord taal is een concept. En een concept is slechts een idee. Het bestaat niet werkelijk.
Kijk, dat bedoel ik nou. Ineens lijkt het allemaal erg ingewikkeld te worden. Terwijl het juist zo simpel is.

Met het Ene In Zicht is eigenlijk nergens meer iets over te zeggen. Niks wat je zegt klopt. Om de woorden van Jed McKenna maar eens te gebruiken: "Lies, lies and more lies".

Wat zeg je bijvoorbeeld als iemand pijn heeft en jij inziet dat er niemand is om pijn te hebben?

Een goede leraar of meester zal om het "valse" te ont-dekken alleen maar wijzen. Elke vraag zal hij of zij terugkoppelen naar jou. "Wie is het die dit vraagt?" "Wie is het die dit wil weten?" "Wie is die ik die pijn claimt?". "Wie ben ik?"
Een echte leraar wijst naar jou, naar Dit, dit niet-iets Zijn.

Als het ene Zelf is gerealiseerd dan is er simpelweg Zijn.
En gelukkig Zijn, verdrietig Zijn, verbaasd Zijn, blij Zijn, boos Zijn en bijvoorbeeld verrast Zijn, slechts golven in de oceaan.
Zie jij enig verschil tussen de golven en de oceaan?
Wijst het hele leven niet naar Jou?

Just ripples on the Surface of Being.

En bomen zijn gewoon weer bomen. Wel zo makkelijk!

zondag 9 december 2012

Beyond Illusions

Ik heb niet de illusie dat ook maar iets van wat ik schrijf waar is. Woorden, kunnen de waarheid niet bevatten. Woorden verdelen dat wat heel is, dat wat één is. Woorden interpreteren en verdelen "Zijn". Wat ook slechts een woord, een aangeleerd begrip is.

De waarheid, als er al zoiets bestaat, "Dit", omvat Alles en Niets, niet-iets,  wat zich voor lijkt te doen als Dit en Dat.
En "Dit" is met geen pen te beschrijven.

Ik ben geen leraar en geen meester. Mijn artikelen gaan over zowel "persoonlijke" als onpersoonlijke ervaringen. Directe en indirecte ervaringen. Soms zijn het "eigen" en soms slechts geleende teksten. In ieder geval wordt "de hele waarheid" in alle artikelen geweld aangedaan. Of in ieder geval tekort gedaan.

Persoonlijk en onpersoonlijk zijn slechts woorden die naar een niet werkelijk bestaande betekenis lijken te wijzen.
Betekenis geven aan lijkt onderscheid te impliceren.
Onderscheid lijkt op meer dan Een te duiden.
Alle vermeende verschillen zijn slechts verzinsels in "Dit".
"Dit" is Een.
Een
ziet zichZelf in en als alles wat zich voor lijkt te doen.
Zonder betekenis, zonder onderscheid en zonder verschil.

Wat geschreven wordt heeft geen enkele betekenis en dient geen enkel doel. Als je hoopt hier iets te vinden kom je bedrogen uit.  Soms zal een stukje je aanspreken en soms ook niet. Voor mij doet het er niet toe.

Wie weet schrijf ik na dit artikel nooit meer iets. En misschien schrijf ik na dit artikel nog talloze andere.
Ik geef het toe. Ik heb heel veel wol en heel weinig verf in de aanbieding.

De ene keer schrijf ik wellicht een artikel wat jou de indruk geeft dat ik tegen therapie ben. En morgen schrijf ik wellicht een artikel wat je een totaal ander idee geeft.
Is het niet geweldig! Wauw, wat een mogelijkheden lijken zich voor te doen. En wat vind ik het blijkbaar leuk om met woorden te spelen en deze aan één te rijgen.

Ik schrijf ook helemaal niet voor jou. Ik schrijf omdat dit geschreven en beschreven wil worden. Zelf heb ik er ook helemaal niks aan.
Een persoonlijke agenda is hier dan ook ver te zoeken.

Peter Ralston schrijft in zijn boek "The book of Not Knowing. Exploring the True Nature of Self, Mind, and Conciousness", o.a. over "three distinctions in conciousness". Deze zijn: "for-me", "for-itself" en "as-itself". En ik citeer:
"For- me" and "for-itself" both take place in the domain of perception. By contrast, "as-itself" is a direct conciousness that defies rational understanding".

"As-itself" is er geen zinnig woord over te zeggen. Dus laten we het er op houden dat de artikelen "for-itself" geschreven worden.
En aangezien er maar één mij, één zelf, één ik, één zijn is kan ik net zo goed zeggen dat ze voor mijzelf geschreven worden.

Mijn wijze man zou zeggen: "Het is toch allemaal onzin met een verlengsnoertje. Dus doe vooral iets wat je leuk vindt!"

Dus, "and I mean no disrespect", zoals maffialeden in een gangsterfilm dan vaak tegen hun baas zeggen wanneer ze hem überhaupt hun mening durven te geven,
"Take it or leave it".

Just saying.

donderdag 6 december 2012

Dit wat wakker is

Als je wilt weten wie je bent, kijk dan naar binnen en vraag:
"Waar is het zelf voorbij het denken"?
Is er een ik dat niet gecreëerd is door het denken?
Met welk conceptueel antwoord je de vraag ook beantwoordt, elk antwoord is slechts een andere gedachte. Zelfs zonder directe ervaring zal je gezonde verstand je vertellen dat wie jij bent geen gedachte of een bundel gedachten is.

Alleen het aan tijd gebonden, op gedachten gebaseerde zelf wil van zichzelf af. Dit gaat niet over het vernietigen van het ego. Het gaat over Zien.
Zie dat wie jij denkt te zijn bepaald wordt door gedachten over het verleden.
Zie dat wie je zou willen worden bepaald wordt door gedachten over de toekomst.
Zelfs de gedachten die wat er op dit moment gebeurt interpreteren zijn vaak een vermijden van dat wat zich voordoet.

Wanneer je weerstand biedt tegen wat zich op dit moment voordoet door het gebeuren te interpreteren, dan jagen gedachten een toekomstig mentaal ideaal na of een in het verleden aangeleerd beeld over hoe het leven er uit zou moeten zien en dat het anders zou moeten zijn dan het werkelijk is.

Wat is hier en nu alleen maar wakker? Dit wat wakker is heeft geen agenda om dat wat is te veranderen. Dat wat kijkt is geen gedachte (of zelfs een emotie).
Het kijkt. Het ziet. Het is. Heel eenvoudig. Heel al één.
Geen gedachte is nodig om dit direct te ervaren.
Dit is wie jij werkelijk bent.
Gedachten komen slechts op in dit wat wakker is.


Vrij vertaald uit:
Daily Pointers to Enlightenment by Scott Kiloby.

Voor wie het stukje liever in het Engels leest staat hieronder de link naar het oorspronkelijke artikel.
This that is awake

woensdag 5 december 2012

Osho

Vanmorgen tijdens het zwemmen, ik zwem reeds geruime tijd één keer in de week met mijn oudste zus, bedacht ik dat het tijd is om eens een stukje over Osho te schrijven.

De oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn dat ik een "sannyas naam" heb. Dat wil trouwens niet zeggen dat als het je ontgaan is je geen oplettende lezer zou zijn. Voorwaarde hierin is natuurlijk dat je een beetje bekend bent met sannyas namen.

Begin 2002 heb ik bij de Ashram in Poona (officieel Pune, India), tegenwoordig bekend als het grote Osho Meditation Resort, schriftelijk een andere naam aangevraagd.
Ik ben zelf nooit in Poona geweest en heb tot op heden ook geen enkele drive of behoefte om er heen te gaan.

Ik had begin 2002 wel behoefte aan wat anders. Ik had net een kerstweek achter de rug waarin ik als het ware het licht had gezien. Dit is natuurlijk niet juist geformuleerd. Beter kloppend is het om te zeggen dat tijdens die week, op enig moment, alles licht was. Er was alleen maar licht, anders kan ik het niet zeggen.
Ook had ik tijdens een Kundalini meditatie de ervaring dat Osho bij me kwam. Er wordt ook altijd gezegd dat je niet op zoek hoeft naar een meester. Want als de tijd rijp is komt hij of zij wel bij jou.

Na die week ben ik nog een paar dagen op Schiermonnikoog geweest met een toenmalige scharrel. Ik kan het me nog goed herinneren. De euro was net ingevoerd.

Eenmaal thuis zakte ik vrij snel in oud zelfvernietigend gedrag. En opeens was het moment daar. Ik wilde een nieuwe naam aanvragen. Ik had werkelijk genoeg van al het geworstel met mijzelf. Maar nog meer had ik genoeg van mijn pogingen om mijzelf te veranderen. En daar hoorde voor mij een nieuwe naam bij.

Waarom dat zo was dat weet ik eerlijk gezegd niet. Wat ik wel weet is dat Osho voor mij altijd voor totale acceptatie staat. Wie je ook bent, wat je ook doet, hoe je het ook doet, het is goed. Ik keek die dag naar een foto van hem en het woord acceptatie ging door me heen. Dat was wat ik wilde. Ik wilde zo vreselijk graag mezelf kunnen accepteren.

Diezelfde dag heb ik sannyas aangevraagd. Gewoon per post, daar gaattie dan, hupsakeetje. Overgave aan.......? In ieder geval aan een nieuwe naam.

Ongeveer 4 weken later kreeg ik mijn nieuwe naam thuis gestuurd. Deze luidt voluit "Ma Veet Maya", en betekent "Going beyond Illusions".

Tijdens een celebration (naamviering) kreeg ik een uitgebreidere betekenis van mijn naam. Ik vind het wel leuk deze hieronder op te schrijven.

Ma Veet Maya
This is your name: Ma Veet Maya. Veet means going beyond (voorbij). Maya means illusion.
Sannyas is the bridge that can take you beyond all illusions. Sannyas is the alchemy to help you to transcend illusions and reach reality.
All illusions exist in the mind - in desires, in memories, in thoughts, in imagination. When all these processes have stopped, when the mind is utterly silent, not functioning at all, you transcend the world of dreams: you become awakened. That's what a Christ is, what a Buddha is: one who has awakened and dreams no more. And the moment you know the taste of awakening you have experienced the ultimate bliss.
There is nothing higher than it, there is nothing deeper than it. It is the ultimate experience of life in all it's beauty, grandeur, splendor.

Met betrekking tot de betekenis van sannyas zelf zou ik een heleboel dingen kunnen zeggen. Osho heeft daar zelf ook heel veel over gezegd. Een van zijn uitspraken is de volgende:
"Als we het leven bekijken vanuit het oogpunt van onwetendheid van het zelf is dit samsara, de wereld. Als we het leven bekijken vanuit het oogpunt van kennis van het zelf, is dit sannyas".

Ik heb voor deze uitspraak gekozen omdat ik nou juist de kennis van het zelf, en met name de kennis en bovenal "het ervaren" van geen-zelf zo boeiend vind en als transformerend ervaar.
Ook nu er geen zoeken meer is, het geworstel van een andere tijd, blijft het me boeien. Verder vind ik het gewoon leuk om stukjes te schrijven. En waarover anders dan mijn grootste passie?

Een bekende uit één van de groepen die ik gedaan heb zei eens tegen mij: "Ik heb wel eens gehoord dat er voor mensen die erg slecht in hun vel zitten eigenlijk maar twee keuzes zijn. Óf je pleegt zelfmoord óf je neemt sannyas".

 Maar natuurlijk doen zich elk moment veel meer keuzes voor. Bovendien is sannyas niet iets wat je neemt. Ik voel me wat dat betreft ook geen sannyasin. Ik zou niet weten hoe dat zou moeten voelen. Zoals Maxima zei: "De Nederlander" bestaat niet, bestaat "de sannyasin" ook niet. Osho zegt daar zelf over: "Sannyas wordt geboren. Je kunt geen sannyas nemen. Kan iemand beweren dat hij "weten" genomen heeft?"

Het enige wat ik kan zeggen is: "Ik heb destijds een sannyas naam aangenomen". Wat het voor mij gedaan heeft, of nog doet, weet ik ook niet. Het zal absoluut invloed (gehad) hebben op mijn pad. Net zoals het gesprekje dat ik net met mijn buurvrouw had ook van invloed is op mijn pad. Alles staat met elkaar in verbinding en is constant in beweging. Niets en niemand staat los van iets en iemand.

De laatste jaren denk ik er steeds vaker aan om mijn geboortenaam weer te gaan gebruiken. Tot nu toe blijft het bij een langskomende gedachte. Er zijn mensen die mijn geboortenaam gebruiken en dat vind ik prima. Ik vind het wel grappig eigenlijk. Het maakt niks uit, het is maar een naam.
Dat is ook een keuze en ook één die ik niet actief kan maken. Ook die keuze wordt geboren of niet.

Elk moment doen zich talloze keuzes voor en lijken we van alles te kiezen. Ook Osho verwijst hierboven naar het inzicht dat er niemand is die kiest. Niemand in de driversseat. Het gaat allemaal vanzelf. Maar hier kom ik een andere keer wel op terug.

Ik wil nog even terugkomen op Osho. Per slot van rekening was hij de insteek van dit artikel.

Osho heeft tijdens zijn leven heel veel dingen gezegd. Er zijn talloze boeken, meditaties en Osho gerelateerde therapieën achtergelaten en tot stand gekomen. In die boeken staat een schat aan informatie voor iedereen die geïnteresseerd is in kennis van het zelf. De boeken gaan uiteindelijk over zelfrealisatie/verlichting.
Hoewel de boodschap van Osho in essentie erg advaitisch/non-dualistisch is, ben ik persoonlijk niet zo'n Osho lezer. Ik moet eerlijk bekennen dat er naast gelezen, ook een flink aantal half- en niet gelezen boeken van hem in de kast staan.

Osho is een prachtige verhalen verteller. En dat doet hij dan ook met verve. Het is veel wol én veel verf. Het is een grote tegenstelling met bijvoorbeeld de boeken van Tony Parsons. Tony is erg to the point en zegt geen woord te veel. En het was tijdens het lezen van een boek van Tony Parsons dat ik het gevoel had thuis te komen. Eindelijk iemand die onomwonden iets zei wat ik gelijk herkende.

Er schijnen trouwens nogal wat mensen tot realisatie te komen bij Tony Parsons. Ik heb hem een paar keer ontmoet en hij is ook nogal geliefd bij zoals dat dan heet "oud-sannyasins". Mensen die al erg lang sannyasin zijn en Osho dan ook persoonlijk ontmoet hebben.

Bij mij is de indruk ontstaan dat Osho zegt dat er wel degelijk een zelf is die tot geen-zelf kan komen.
 De boodschap van Osho gaat gepaard met het aanreiken van tal van meditaties en Osho gerelateerde therapieën. Vooral voor de westerse drukke mens, waarbij identificatie met de mind meestal erg sterk is wordt dit aangeraden. Het uitgangspunt is dan het persoonlijke zelf dat door middel van allerhande individuele therapie, het doen van groepen en meditatie verlicht zou kunnen worden. En dat bestaat wat mij betreft niet. Verlichting betekent realisatie van geen-zelf. Er is dus om te beginnen al geen zelf dat verlicht zou kunnen worden.

Een fata morgana is een luchtspiegeling. Er lijkt iets te zijn wat er niet werkelijk is. Een veel gebruikt voorbeeld is de oase in de woestijn. Van een afstand lijkt er een overvloed aan eten, water en schaduw te zijn. Maar als je goed kijkt dan is het er niet. Het is een illusie, zij het een sterke, een illusie desalniettemin. Als je weet dat de oase een luchtspiegeling is wat doe je dan? Blijf je dan investeren in deze luchtspiegeling, in dit niet-iets, in de hoop dat er ooit een moment komt dat je kunt eten en drinken in de schaduw?

Ik zou je aanraden. Kijk vooral zelf. En kijk goed. Voel je de behoefte om in therapie te gaan om van alles te onderzoeken, dan zou ik dat zeker doen. Zolang er vragen zijn verkeer je waarschijnlijk in de veronderstelling dat er antwoorden zijn. Antwoorden zijn relatief en nooit de waarheid. Het leven is een mysterie. Jij bent een mysterie en geen vraag die opgelost kan worden.

Wat zou een veronderstelde doener kunnen doen om een niet-doener te worden? Welke gedachte zou de denker voorbij het denken kunnen brengen? Hoe zou een illusie zichzelf kunnen doorzien? (Uit Leo Hartong, Ontwaken in de droom)

Als je iets in stand houdt in therapie, spiritueel of niet, dan is het wel je vermeende zelf.
Je kunt tot ver in het hiernamaals bezig zijn met het onderzoeken van gevoelens, ervaringen en gedachten. Daar hoeft geen eind aan te komen. En zo blijf je wat mij betreft de illusie voeden en versterken.

Ik begrijp ook dat het gros van de mensen (nog) niet wil of kan horen dat ze eigenlijk niet bestaan, dat er identificatie met een illusie plaatsvindt en dat er niemand in de driversseat zit.
Dat deze boodschap tijdens de meeste spirituele therapie en groepen niet helder uit de verf komt vind ik jammer. Maar misschien heb ik helemaal niet goed geluisterd. Dat kan natuurlijk ook altijd nog.

Osho heeft zowel tijdens zijn leven als nu nog jaren na zijn dood vele mensen bereikt, diep geraakt en bewogen. Daar heb ik veel van meegekregen. Ook ik voel tijdens het schrijven van dit artikel dankbaarheid. Soms moet je blijkbaar heel wat jaren investeren in een illusie om deze te kunnen doorzien. Uiteindelijk is het niet dit en niet dat. Neti Neti.
En dan is het ook tijd om verder te gaan. Dus ik zou zo zeggen:"Deze is voor jou Osho. Namaste!"


  1. Het is Sinterklaasavond. Mijn man heeft via Twitter een heerlijke   pepernotentaart gewonnen. Dus dat wordt smullen straks.
    Het leven is goed!
  2. Verder heb ik met mijn zus afgesproken om naast het zwemmen te gaan hardlopen samen. Ik heb nu al medelijden met ons. Help Help.
  3. Bottoms up voor mijn grote dappere lieve vriendin in Poona, die daar haar thuis heeft gevonden en met hart en ziel het gedachtengoed van Osho uitdraagt. Namaste!

maandag 3 december 2012

Spirituele therapie

De meeste zogeheten spirituele therapieën houden je in een diepe slaap. Pakkende teksten zoals "terug naar je ware zelf", "leven in het hier en nu", "het eenheidsbewustzijn", "persoonlijke en spirituele groei", enz. enz., zijn niet bedoeld om je wakker te schudden.

Hoe goed bedoeld dan ook, en daar ga ik in de meeste gevallen van uit, in het gunstigste geval zal het enkel je slaap verfraaien. En natuurlijk heb je liever een prettige droom dan een nachtmerrie.

Maar een prettige droom is altijd nog onderdeel van een slapende toestand.
En natuurlijk is het prima om vrolijk verder te slapen. Als dat jou tevreden houdt en/of maakt, is er niks mis mee om te blijven investeren in een illusie.

Het wordt een ander verhaal als je werkelijk wakker wilt worden. Als je genoeg hebt van pappen en nathouden, mooi verpakte, eventueel goedbedoelde leugens en oeverloos investeren in wat voor therapie of groep dan ook.

En mijn ervaring is dat het oeverloos is. Er is altijd wel weer een nieuwe groep, een nieuwe, nog betere, manier of methode waardoor je (nog) beter in je vel kunt komen te zitten.
Het is net als met wasmiddelen reclame. "Omo wast door en door schoon". En elke keer is Omo verbeterd en wast het nog schoner. Hoe schoon wil je je was hebben? Wanneer is schoon echt schoon? Blijkbaar wast het nooit echt schoon als het produkt nog elke keer verbeterd kan worden. En dan heb ik het nog niet eens over "Niet duur". Wanneer is genoeg genoeg?

Jij kunt niet in het hier en nu leven.
Diegene die op zoek is naar - of wil verblijven in - het hier en nu, is een illusie, een gedachtenconstructie die 100 procent uit concepten bestaat.
Op het moment dat jij verschijnt creëer je altijd tijd en ruimte.
Hier en Nu staat buiten tijd en ruimte en is niet als moment vast te pakken of door jou te beleven.
Jij, als conceptueel zelf, bent - én beweegt je in - tijd en ruimte en kunt dus nooit, maar dan ook nooit in hier en nu zijn.
Zijn in het Hier en Nu betekent tevens het einde van jouw bestaan.

En welk deel van jouw zelf wil nu eigenlijk terug naar een ander deel van jouw zelf? Dat moet dan toch het onware/onnatuurlijke zelf zijn die terug wil naar zijn ware zelf.
Uit hoeveel vermeende zelven besta je eigenlijk? En wie of wat is dan weer die "je" uit voorgaande zin die denkt uit allerlei zelven te bestaan?
Volg je me nog? Of begint het je te duizelen?
Misschien begin je te ont-dekken uit hoeveel ideeën/gedachtenconstructies/concepten je denkt te bestaan.
 Een onwaar zelf zal nooit een waar zelf worden. Ook zal een onnatuurlijk zelf nooit een natuurlijk zelf kunnen worden. Hoe mooi het ook klinkt jij kunt helemaal niet terug naar je ware zelf. Het enige wat je doet is de ene gedachtenconstructie voor de andere vervangen.

Al je pogingen om je verdeeldheid hierin te helen en één of andere mooie staat te bereiken is gedoemd om te mislukken.
Je kunt je nog in zoveel bochten wringen, talloze therapieën volgen, zolang je de illusie van een persoonlijk en afgescheiden zelf niet doorziet, investeer je enkel in een luchtspiegeling en in de portemonnee en het pensioen van de therapeut natuurlijk, en blijf je in slaap.

Het eenheidsbewustzijn zal jij persoonlijk ook nooit kunnen ervaren.
Het is een leuke term en nog leuker idee dat jij dat zou kunnen bereiken. Maar het is niet meer dan een idee.
Want wie is diegene die eenheidsbewustzijn ervaart?
Als jij iets meent te ervaren creëer je gelijk afstand tussen diegene die ervaart, het ervaren zelf en datgene wat je ervaart. De eenheid wordt op dat moment gesplitst in drie. En zeg nou zelf drie is toch geen één? En hoeveel soorten bewustzijn denk je dat er bestaan?

Jij bent altijd al het geheel.
Buiten jou is er niks. En in dat geheel (je kunt het Zelf, Eenheid, of een grote pan soep met of zonder worst noemen), in jou, schijnt zich van alles voor te doen. Er doen zich zelfs van allerlei gedachten voor. Deze gedachten creëren een heel verhaal en bouwen zo al denkende een mooie belichaamde gedachtenconstructie.
Identificatie met deze gedachtenconstructie, denken dat er een losstaande ervaarder van deze gedachten is, is de volgende gedachte. En zo creëren gedachten al denkende een niet werkelijk bestaand persoonlijk zelf.

Het bovenstaande is misschien een beetje een hersenkraker maar wel een belangrijke in het doorzien van vermeende scheidingen. Want deze vermeende scheidingen zijn nou juist de oorzaak voor het vele zoeken naar al datgene waarvan jij denkt dat het je gelukkig zal maken en/of houden.

Bewustzijn, jij, is onverdeeld en heel.
Er is ook geen groter, kleiner, hoger of lager, natuurlijk of onnatuurlijk bewustzijn. Als je zegt: "Ik ben me er niet van bewust", zeg je feitelijk: "Ik had er niet aan gedacht". En dat heeft niks te maken met het hebben van meer of minder bewustzijn maar met het hebben van andere gedachten. En bewustzijn heeft geen mening en geen voorkeur voor de ene of andere gedachte.
Bewustzijn ziet/kent onpersoonlijke gedachten, gevoelens, ervaringen en alles wat zich zo voordoet.
Bewustzijn is altijd bewust van zichzelf.

Ik vertel je waarschijnlijk ook helemaal niks wat je wilt horen.
Luister vooral niet naar mij. Ook bovenstaande is niks anders dan een gedachtenconstructie. Onderzoek en kijk vooral zelf.
Er is namelijk niks te vinden, niks te winnen, niks wat je kunt leren en/of toevoegen aan jezelf. Integendeel.
Pas op het moment dat je bereid bent om alles, maar dan ook alles te verliezen, zou je zomaar als donderslag bij heldere hemel het licht kunnen zien. Er is niemand die jou de waarheid kan vertellen. Volgens mij heb ik het eerder gezegd.
De levende waarheid dat ben jij!